Wpierwszej scenie najnowszego filmu Ulricha Seidla widzimy chór złożony z sędziwych pensjonariuszy. Usadzeni w rządku śpiewają rzewną pieśń. Jeden z nich, wyraźnie „odklejony”, wymyka się ze swoim balkonikiem, poszukując ucieczki z owej sterylnej samotni. To jednak nie sklerotyczny bohater (ostatnia rola Hansa-Michaela Rehberga, którego pamięci film został dedykowany) uosabia w „Rimini” europejski uwiąd.

Staruszek reprezentuje świat dawno przebrzmiały. Wcieleniem dzisiejszej degrengolady ma być jego syn, niejaki Richie Bravo, sześćdziesięcioletni szansonista i przaśny Casanova, odwiedzający ojca w austriackim ośrodku dla seniorów z powodu pogrzebu matki. Niby nadal krzepki, ale i wyraźnie zmęczony życiem, pielęgnuje ślady dawnej świetności, mieszkając na co dzień w tytułowym włoskim kurorcie i chałturząc tam dla emerytów. Szczególnie dla austriackich turystek, którym sprzedaje...