Każdy ma kilkanaście takich książek. Szczęściarze – kilkadziesiąt. Nie znalazłem, jak na razie, dobrego słowa, którym bym mógł błyskotliwie i ostatecznie zdefiniować te wyjątkowe tytuły. Bo „klasyka” jest pojemną i szacowną kategorią, ale nie wszystkie da się do niej zaliczyć – a to z racji młodego ciągle wieku niektórych spośród nich, a to dlatego, iż nie każdy został namaszczony przez Arbitrów i Autorytety świętymi olejami kanonizacji.

„Ulubione” brzmią zbyt infantylnie i kojarzą się z asekuranckimi odpowiedziami celebrytów na pytania magazynu „Gala” bądź tą rubryką w CV, w której kandydat umieszcza fachowo spreparowane dossier swojej artystycznej duszy – smooth jazz, Coppola, „Władca pierścieni”, dojrzałe renklody i żagle.

„Arcydzieła”? Raczej odpada. Bo nie zawsze to kwestia maestrii i głębi przesądza o umieszczeniu w tym ekstraordynaryjnym...