Lakoniczny zapis w kieszonkowym kalendarzu poświadcza, że w 1972 r. przynajmniej raz byłem szczęśliwy. Pewnie szczęścia było więcej, ale nie pamiętam i dowodów na to nie mam żadnych. Ale 24 grudnia, po godzinie 17., patrząc na podłużny kształt pod choinką, wiedziałem, co kryje papier ściśnięty wstążką. Niestety, źródło autobiograficzne wskazuje, że nie było mi dane przenieść tej radości poza próg godziny 18. Oto bowiem, z nietypową dla siebie precyzją, w polu między godziną 17 a 18, wpisałem: „Babka złamała mi karabin”.

I to pamiętam już dobrze. Tę falę rozpaczy, rozczarowania, gniewu, pretensji, zawodu, chęci cofnięcia czasu – cały ten ogrom nieadekwatnego cierpienia dziecka z powodu niepoważnej straty, o której wkrótce zapomni, choć naprawdę nie zapomni nigdy; nigdy też jej nie wyrazi, a tym bardziej nie wypowie. Sprawcą jest bowiem osoba kochana i uwielbiana, która...