Nie tak dawno „głęboko katolicka” rodzina czuła się z powodu nieślubnego dziecka („bękarta”) „okryta hańbą”. Czasem nieszczęsną dziewczynę wyrzucano z domu. Albo tak kombinowano, żeby rzecz się nie wydała. Rozwiązaniem było oddanie komuś dziecka („podrzutek”) lub aborcja. Dziś – w tym widzę poprawę obyczajów – status samotnej matki nie wywołuje odruchów potępienia czy pogardy. Macierzyństwa nie umniejsza ani rozstanie z mężem – ojcem dziecka (dziś się mówi „partnerem”), ani brak stałego partnera w ogóle.

Kościół przyczynił się do uznania godności każdego macierzyństwa i każdego człowieka, także tego, którego sytuacja kanoniczna czy w ogóle prawna nie jest w porządku. Przyczynił się poprzez organizowanie opieki nad samotnymi matkami. Pierwszy w Polsce dom samotnej matki założył ksiądz. Po nim pojawiło się kilkadziesiąt kolejnych. Są dofinansowywane przez Miejskie Ośrodki Pomocy...