Choć mówiono o „spowiedzi”, cała operacja sprawiała wrażenie przeprowadzonej na zimno kalkulacji, od której wieje cynizmem i hipokryzją.

Zniszczony został mit, marzenie. Armstrong przyznał, że bez oszustw żaden śmiertelnik – nawet tak wytrwały i ambitny jak on – nie byłby w stanie odnieść spektakularnych zwycięstw. Pochodzący z Teksasu kolarz zawiódł zaufanie kolegów, przyjaciół, współpracowników, sponsorów, a nade wszystko fanów, którzy od połowy lat 90. z podziwem śledzili, zarówno jego sportowe wyczyny, jak i zmagania z rakiem. Daleko jednak smutniejszy i bardziej żenujący niż sama treść wyznań, był sposób, w jaki Armstrong opowiadał o przeszłości oraz to wszystko, czego nie powiedział. Sportowiec sprawiał wrażenie zupełnie niezdolnego do jakiejkolwiek skruchy. I właśnie dlatego pojawiające się w mediach słowa „przyznał” czy „spowiedź” zdają się zupełnie nieadekwatne.