Poszłam na spotkanie znalezionego w internecie klubu książki. Anglojęzyczni ekspaci, pierwszy lepszy bestseller i pub, do którego chodzą ci, którzy nie znają miasta. Zatem klub książki w głośnym barze, końcówka pandemicznej zimy i ludzie, którzy przeprowadzili się tu w czasie zarazy i po prostu łaknęli poznania nowych ludzi. Bardziej chcieli spotkać innych, niż dyskutować o książkach. Co mogło nie wyjść? Po trzech godzinach rozmów zastałam w domu zimną kolację i pytanie: „Było aż tak fajnie?”.

No właśnie nie. Nie było fajnie. Siedziałam tak długo, bo nie chciałam wcześniejszym wyjściem dać do zrozumienia, że nic mnie z tymi ludźmi nie łączy. Nie pokazać, że nie biorę pod uwagę, iż joginka z belgijsko-irańskim backgroundem, która wierzy w siłę księżyca, albo wielbicielka aquafitnessu z Anglii zostaną moimi serdecznymi przyjaciółkami. Nie dać im nadziei, że ich desperacja, by...