W mowie przeciwko Katylinie, z której najczęściej cytowany zwrot („Jak długo, Katylino, będziesz nadużywał naszej cierpliwości?”) posłużył mi za tytuł niniejszego tekstu, Cyceron – stosując nigdy niestarzejące się i po kres ludzkości skuteczne techniki retoryczne – buduje obraz swego adwersarza i nurza się w populistycznych zwrotach, korzystając z dobrodziejstw jednego z najważniejszych osiągnięć człowieka, czyli hipokryzji. Którą i ja szalenie cenię, bo bez niej życie byłoby jednak nie do zniesienia. Ta niemożliwa do zasypania przepaść pomiędzy indywidualnymi ludzkimi pragnieniami a normami społecznymi bez hipokryzji prowadziłaby nas wszystkich na skraj. Skraj Bóg jeden wie czego.

Nie, nie będzie to kolejny tekst o moralności posła Stanisława Pięty (którego nazwiskiem, moim zdaniem, warto zastąpić nieszczęsnego Kalego, co to już mocno niepoprawny politycznie). Będzie dziś o...