Krainą miodem płynącą jest w filmie Tamary Kotewskiej i Ljubomira Stefanowa górzysta Macedonia zamieszkała przez turecką mniejszość etniczną. Główna bohaterka, Hatidze Muratowa, w wyludnionej wiosce kultywuje starą tradycję pszczelarską. Kiedy za pomocą podkurzacza odymia plastry zamknięte w szczelinach skalnych, dziuplach czy w kamiennych ruinach, kiedy zalepia gliną staroświeckie słomiane ule, jednocześnie śpiewa i nawołuje – jak gdyby rozmawiała ze swoimi pszczołami. Następnie dzieli się z nimi tym, co powstało z ich wspólnego, ludzko-pszczelego trudu. Rzec by można, że „Kraina miodu” to po prostu dokument opiewający zrównoważony rozwój i drobną lokalną wytwórczość, ale zamiast zaangażowanej ekoopowieści, dostajemy coś jeszcze innego: brzęczący poemat o znikającym świecie. Tyleż sielskim, co chwilami brutalnym.

Podobno aż trzy lata spędzili twórcy z Hatidze i jej sędziwą,...