Niemal zawsze spełniony akt łaski nadaje się - jak słyszymy - do analizy przez prokuratora, łamie karierę urzędnika, mającego z wnioskiem o łaskę do czynienia, i brzydko szczerbi wizerunek prezydenta.

Ułaskawienie stało się zatem oczywistym powodem do skrywania, a gdy skrycie przed opinią publiczną się nie uda, ogarnia nas wstyd. Ułaskawienia poruszają obywateli, skłaniają ich do prostego wniosku, iż prezydent jest w zmowie z półświatkiem, by nie powiedzieć wprost: że prezydent, w jakiejś mierze świadek zbrodni, próbuje ewidentną winę wbrew sprawiedliwości zamazać. Ułaskawienie jako powód do wstydu jest polskim, niezwykłym, to prawda, wkładem w dość prostą historię moralności.

Moja nieokiełznana skłonność do mądrych porad jest samobójcza. Otóż, owszem, bardzo chciałbym zostać ułaskawiony wedle wymyślonych przez siebie, klarownych przecież...