– to książka pokoleniowa, po trosze autobiograficzna. Rzecz o przemianach historycznych i kulturowych, jakie dokonywały się w minionych dziesięcioleciach, zwłaszcza zaś o relacjach między kulturą a polityką. Analiza, ale i wyznanie wiary. Wiary w literaturę.
W drugiej połowie lat 70., gdy powstawały pierwsze ze zgromadzonych tutaj tekstów, autorka miała już za sobą doświadczenie Marca ’68, więzienie, relegowanie z Uniwersytetu Warszawskiego i studia na KUL-u. Zaangażowała się w działalność Komitetu Obrony Robotników, współtworzyła niezależny kwartalnik literacki „Zapis”. Pisywała też do pierwszej, pozacenzuralnej „ResPubliki”, tam właśnie w 1980 r. opublikowała panoramę polityczną kończącej się dekady oraz portret Warszawy tamtych lat, zawierający między innymi proroczo brzmiącą przestrogę przed polityką rządzoną imperatywem uczuć, formułami magicznymi i duchem...