Nie jest wykluczone, że jesteśmy świadkami początku procesu, który w poważnym stopniu zmienić może kształt kultury w przyszłym stuleciu. Na ten proces można patrzeć wyłącznie z poczuciem bezsilności, jak na niechciane zjawiska przyrody, którym nie można zapobiec. Z jednej strony mamy energiczną akcję trzech tenorów, śpiewających dla stadionowych milionów i najbardziej masowej publiczności telewizyjnej arie operowe, z drugiej Paula McCartney’a, Zbigniewa Preisnera i Jana Kantego Pawluśkiewicza, tworzących z entuzjazmem oklaskiwane przez masową publiczność i stające się przebojami rynku fonograficznego oratoria, łudząco podobne do takich, które nie zawsze potrafią zapełnić filharmoniczne sale. W obu przypadkach mamy do czynienia z podmianą kryteriów: sława zdobyta na jednym polu artystycznej działalności staje się przepustką do wejścia na inne pole. Tenorzy kreują się na rockową grupę...