Jego autorka okutała sobie głowę chustą i udawała Polkę, co niedawno przeszła na religię mahometańską. Samotna – w dzień Wigilii – pętała się od drzwi do drzwi. Pukała i prosiła. Ale nikt nieszczęśniczki nie chciał przyjąć. Nikt nie ugościł przy świątecznym stole. Nikt nie zaprosił, żeby usiadła na PUSTYM miejscu. Miejscu, które zgodnie z wielowiekową tradycją pobożni katolicy i prawdziwi Polacy pozostawili dla zbłąkanego wędrowca.

Otóż przeczytałem rzecz całą od deski do deski. Głośno przy tym ziewając z nudów. A czegóż innego się owa durna żurnalistka spodziewała? Nie trzeba się było bawić w przebieranki i włóczyć po zmroku po obcych domach. Popytałaby trochę starego diabła – i od razu by się dowiedziała, jakim wynikiem zakończyć się musi podobny eksperyment.

Znaki, symbole, od pokoleń pielęgnowane rytuały i obyczaje... Oczywiście diabeł za tym wszystkim nie przepada...