Izajasz woła do Boga: „Obyś rozdarł niebo i zstąpił” na ziemię. Jak wierzymy, modlitwa Izajasza i wielu pokoleń Izraela spełniła się, gdy urodził się Jezus z Nazaretu. Z braku miejsca w ówczesnym motelu urodził się najprawdopodobniej w grocie, więc przyszedł na świat z wnętrza ziemi. Przyszedł też z wnętrza kobiety, również ukształtowanej z „prochu ziemi”. I właśnie w Nim, w tym człowieku, jemu współcześni, a my za nimi, wierząc, widzimy Syna Bożego. A patrząc na Jego sposób życia, dowiadujemy się, jak żyje i postępuje sam Bóg.

Jezus, stając się człowiekiem, rozdarł niebo, ale i ziemię, i odsłonił jej wnętrze. Okazało się, że niebo i ziemia nie są, a na pewno nie muszą być, sobie wrogie. Przeciwnie, zarówno niebo, jak i ziemia, idąc ze sobą pod rękę, nawzajem siebie budują, są w drodze, stając się nową ziemią i nowym niebem. Nie można odrywać ziemi od nieba ani nieba od ziemi...