W oczach wyborczych sztabowców – tak, to też, ale o tym czytacie w pierwszej części numeru, tutaj tymczasem niech popłoch pospolity, Onopordum acanthium, zagości zielono, włochato, kolczasto, jako wielka roślina podobna do ostu, która mnie zachwyciła w zakamarkach krakowskiego ogrodu botanicznego. Chciałem na moment wynurzyć się ze strumienia politycznych narracji, ochłonąć w bezsłownej ciszy.

„Rzeka, o której tylko tyle wiecie, że jest z zieleni i mówi o niczym...” – kończy się jeden z wierszy Tadeusza Nowaka śpiewanych przez Marka Grechutę w sposób tak genialny, jakby te słowa czekały niedoskonałe na papierze, aż zaistnieją na strunach głosowych i strunach gitary. Poeci są szczególnie świadomi, że człowiek mieszka w mowie: to znaczy nie w słowach zapisanych systemami znaków, tylko wypowiadanych przez jedną niepowtarzalną osobę w jednej niepowtarzalnej chwili. Coraz...