No i pojechali. Pociągiem. Jak ludzie, a nie przez białoruskie bagna. Z Warszawy do Berlina, a potem dalej na zachód. Byłem przekonany, że skontrolują ich na granicy polsko-niemieckiej i znów będzie to samo: do suki, mundury, przesłuchania, niekończąca się seria upokorzeń każdego człowieka, dla którego nie ma miejsca we własnym kraju. Wyczuwałem ich stres, kiedy pociąg zbliżał się do tej granicy, bo pisaliśmy do siebie. Nagle zamilkli, spodziewałem się najgorszego, ale w końcu przysłali wiadomość: „Melduję, że dotarliśmy bezpiecznie do Berlina! To było niezwykłe, przejechać z kraju do kraju bez kontroli! Chciałabym powtórzyć to tysiąc razy!”. Parę dni później euforia minęła. On napisał: „Tak bardzo bym chciał być w Polsce. Zrobię wszystko, żeby jak najszybciej tam wrócić. W Tatry. To był najpiękniejszy dzień w moim życiu”.

POZNALIŚMY SIĘ W LISTOPADZIE, w...