To sprawia wrażenie, jakby kraj zapraszał: za przejściem granicznym w Hrebennem robi się płasko i droga na Wołyń wiedzie szeroką doliną, której odległe zbocza przepadają w świetle. Przy drodze las i czasem pola. Żadnych banerów – nic nie przyciąga wzroku, oprócz paru sprzedawców słoików z domowymi wyrobami, w kurzu i wśród woni benzyny.

Wsie i miasteczka Wołynia wydają się rozniesione po tej zieleni, która tylko o tej porze roku – pod koniec wiosny – świeci tak pełnym blaskiem. Przy obwodnicy Lwowa umundurowany mężczyzna około sześćdziesiątki trzyma dziewczynkę za rękę. Może wnuczkę. Stoją w słońcu. Wyglądają, jakby łapali stopa.

Jurij Pszeniczny, historyk z Dubna, powie mi, że właśnie to zmienia wojna: zaczynasz widzieć ostrzej. Zapamiętujesz więcej – jakby wszystko.

Po trzech miesiącach patrzenia w telewizor nie spodziewałem się, że tuż za granicą, w Rawie...