W ostatnim czasie liturgia postawiła nam przed oczy narodziny Kościoła w Antiochii syryjskiej – jednego z ważniejszych w całej historii Kościoła. Odnośna perykopa kończy się stwierdzeniem: „W Antiochii po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami” (Dz 11, 19-26). „Nazwano ich”! To znaczy: nie nazwali się sami. To ludzie nienależący do „uczniów” mieli potrzebę jakoś ich nazwać. Uczniowie stanowili więc najwyraźniej grupę, która w społeczności miasta stała się widoczna i ważna – na tyle, że trzeba ją było jakoś opisać. I opisano ją jako „chrystusowych”. Właśnie to ich wyraźnie definiowało, że „przynależą do Chrystusa”. Jak się rodzi taki Kościół?

Dzieje podpowiadają trzy elementy. Pierwszy: Kościół wyrasta z uczniów, których rozproszyło prześladowanie, jakie wybuchło w Jerozolimie po śmierci Szczepana. Kluczowe wydaje się tu słowo „rozproszeni”, greckie: diasparéntes...