Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Urodził się w 1939 r., święcenia kapłańskie przyjął w wieku 24 lat, a już w 1966 r. wyjechał do Rzymu, studiować prawo kanoniczne. Karierę kościelną związał z Najwyższym Trybunałem Sygnatury Apostolskiej (kościelnym sądem najwyższym), w 1998 r. został jej prefektem. Rok później Jan Paweł II powierzył mu urząd prefekta Kongregacji Wychowania Katolickiego. W 1982 r. został biskupem, w 1991 r. arcybiskupem, w 1999 r. kardynałem.
Jego kongregacji podlegały szkoły i uniwersytety katolickie na całym świecie, a także (do 2013 r.) seminaria. W 2005 r. dykasteria kard. Grocholewskiego opublikowała instrukcję stwierdzającą, że udzielanie święceń homoseksualistom jest niedopuszczalne. Argumentowano, że „osoby takie (...) znajdują się w sytuacji, która zasadniczo uniemożliwia im poprawną relację do mężczyzn i kobiet”. Trzy lata później Kongregacja wydała dokument dotyczący wykorzystania w formacji seminaryjnej narzędzi psychologicznych. Podczas jego prezentacji kard. Grocholewski powiedział, że według niego homoseksualizm, nawet niepraktykowany, to „dewiacja, nieregularność i rana”, która uniemożliwia pełnienie posługi, ponieważ „częścią natury kapłaństwa jest duchowe ojcostwo wobec wiernych. A nawet wstrzemięźliwi seksualnie homoseksualiści są do tego niezdolni”.
Na emeryturę kard. Grocholewski przeszedł w 2015 r.
Papież Franciszek w telegramie kondolencyjnym wysłanym do brata zmarłego, podkreślił zaangażowanie akademickie kardynała „jako uznanego profesora prawa kanonicznego oraz autora wielu prac naukowych”.