Ciekawsze wydają się być jednak weekendowe rozstrzygnięcia w takich miejscach jak Ostrołęka, Biała Podlaska czy Nowy Sącz, a więc w miastach, w których przedstawiciele partii Jarosława Kaczyńskiego rządzili wcześniej, a teraz zostali od władzy odsunięci. Te rozstrzygnięcia pokazują, że przekonanie o narastającej fali poparcia dla partii władzy było złudzeniem. Tę iluzję PiS budowało w przekonaniu, że polska scena polityczna jest coraz bardziej spolaryzowana, a ich partia jest największym tej polaryzacji beneficjentem. Tymczasem jest wręcz odwrotnie: PiS okazało się być głównym poszkodowanym. Najbardziej zaś stracili na tym młodzi konserwatyści, którzy zaangażowali – jak Kacper Płażyński czy Małgorzata Wassermann – swoje siły w walkę na tak fatalnie dla nich skonfigurowanej scenie politycznej.

Gdyby chcieć podsumować obie tury wyborów, można by powiedzieć, że porażkę poniosła strategia Jarosława Kaczyńskiego, by postawić polityczny spór na ostrzu noża; przekonanie, że do wygrania jest mecz „PiS kontra reszta świata”. Tak właśnie opisywali polską politykę przedstawiciele Prawa i Sprawiedliwości, tak też prowadzili kampanię. Strategia ta okazała się zgubna: jeśli partii władzy udała się mobilizacja przez polaryzację, to była to głównie mobilizacja… przeciwników.