Scena pierwsza. Mężczyzna w średnim wieku siedzi tyłem. „Witajcie, nazywam się Stanisław Pyjas. Zostałem zamordowany 6 maja 1977 roku” – mówi głos zza kadru do widza.

Film Wojciecha Szumowskiego pt. „Buntownicy” powstał 30 lat po śmierci jego bohatera. Bohater był prawdziwy, w filmie grał go aktor. Słowa wymyślił reżyser.

Schody

Stanisław pisze pamiętnik. 8 kwietnia 1977 r. zanotuje: „Widzę siebie oddalonego setkami kilometrów czasu, spoglądającego na tego, który to teraz pisze, który nie wie, dlaczego ludzie są tak śmiertelnie zmęczeni, że płaczą, kiedy zbyt dużo wypiją, albo we śnie, w którym mogą zrezygnować z ostatnich więzów samodyscypliny”.

Miesiąc później będzie leżeć w sieni kamienicy przy ul. Szewskiej 7, w centrum Krakowa. W żółtej koszuli, brązowych półbutach, spodniach i bluzie z teksasu.

Tymczasem Socjalistyczny Związek...