PIOTR LITKA: Czym była dla Was śmierć Stanisława Pyjasa?

LILIANA BATKO-SONIK: Ona była przełomem. Zjednoczyła nas. W jej cieniu szybko dorośliśmy. Do czasu powstania SKS działaliśmy w grupach współpracujących ze sobą tylko w kwestii obrony robotników prześladowanych przez władze po strajkach 1976 r. Razem wspieraliśmy akcje KOR. Część z nas była związana ze środowiskiem „Beczki” i dominikanów, inni poszukiwali sensu na własną rękę. Po śmierci Staszka niemal z dnia na dzień staliśmy się przyjaciółmi, gotowymi nadstawiać karku jedni za drugich. Nieprzypadkowo w nazwie ruchu, który stworzyliśmy, pojawiło się słowo „solidarność”, które trzy lata później stało się logo najważniejszego w historii związku zawodowego. Nam w maju 1977 r. nie śniło się nawet, że do czegoś podobnego dojdzie. Rzadko kto pamięta „Starą pieśń studencką” Okudżawy: „Ma nas na...