Nie wiadomo, co sprawia większy ból: rozkład czy trwanie, pustka po kimś czy wspomnienia, które nie mijają. Wszystkie czynności służą temu, by zachować spokój, równowagę, której nie ma. Świat się przechylił, a trzeba chodzić po nim, jakby był prosty, stabilny.

Nakarmiłem kota, dołożyłem do ognia, byłem na skale,

z której chciał mnie zdmuchnąć wiatr – dął tak, aż poczułem

przez kurtkę, bluzę, podkoszulek jego chłód, swój zimny pot

pod pachami, na plecach. Wciąż tutaj. Rok temu

rozwiodłem się; przed chwilą odwiozłem Kalinę do Marty

(w środy jest u niej), umyłem talerze, podgrzałem zupę, grzyby,

które zbierałem, gdy dni były długie, jasne, w słońcu

nie mające dna.

Albo:

Dziś, w pierwszą rocznicę naszego rozwodu,

idziemy...