Klęczę na jednym kolanie przy łóżku pani R. Leży na boku, twarzą do ściany – drobna, cicha kobieta, niezwykle wyrozumiała. Leży od tygodni. Zmieniam jej pieluchę.

Na sąsiednich łóżkach dwie kobiety oglądają TV Trwam. Wybija dwudziesta pierwsza. Z odbiornika słychać śpiew: „Maryjo, Królowo Polski, Maryjo, Królowo Polski, jestem przy Tobie, pamiętam, czuwam”. Zajęty pielęgnacją, nie patrzę na ekran. Najpierw używam papieru toaletowego; wyrzucam go do czarnego worka, który położyłem obok łóżka. Potem – nawilżonych chusteczek.

Apel Jasnogórski dobiega już z łóżek sąsiadek, półgłosem włączających się do modlitwy. Gdy się skończy, wstanę z klęczek i założę podopiecznej czystą pieluchę. Podam wodę. Ktoś wyłączy telewizor, powiemy sobie „dobranoc”. Usłyszę ciche „dziękuję” pani R.

Pójdę do następnego pokoju.

PRACUJĘ JAKO OPIEKUN w dużym miejskim...