Olimpijczycy

Otwieram serwis sportowy na dużym polskim portalu internetowym. Jedną z głównych – sportowych! – wiadomości dnia jest informacja, że „Narzeczona Cristiano Ronaldo zapomniała biustonosza”. O olimpiadzie specjalnej, mimo że trwa w najlepsze, ani słowa.

03.09.2012

Czyta się kilka minut

Kiedy na kilka dni przed jej otwarciem w mediach dały się słyszeć narzekania, że nikt u nas tej olimpiady nie traktuje poważnie, że nie będzie transmisji z otwarcia ani bezpośrednich relacji ze zmagań niepełnosprawnych sportowców, pomyślałem: coś się zmienia. Wcześniej nikomu to nie przeszkadzało, teraz przynajmniej trochę przeszkadza. Oczywiście, takie narzekania mają często charakter rytualny: ktoś jeden zacznie, inni podchwytują. Jak śpiew przy ognisku – kiedy ognisko się wypali, ci, co śpiewali, często zapominają słowa pieśni. Jednak szum, sprzeciw, choćby rytualny, to zawsze lepiej niż zupełna cisza; jest przynajmniej cień szansy, że ktoś się tym przejmie, ktoś coś z czymś za cztery lata skojarzy i jakiś decydent z jakiejś telewizji przy kolejnych igrzyskach specjalnych zastanowi się: „A może by i u nas...?” Pomyślałem, zgoda, naiwnie; mogłem przecież przewidzieć, że wysiłek tysięcy znakomitych sportowców musi przegrać z nieosłoniętym biustem. Jak nie narzeczonej gwiazdora Realu Madryt, to jakimś innym. Biust to biust, nie ma co gadać.

Celowo piszę o „olimpiadzie specjalnej” zamiast o „paraolimpiadzie”. Jakoś nie mam serca do tego ostatniego słowa, a po aferze z jednym z parabanków nie mam go tym bardziej. „Olimpiada specjalna” brzmi w moich uszach lepiej – właśnie dlatego, że chodzi o coś specjalnego, wyróżnionego, coś godnego szczególnej uwagi. Wszystko, co jest „para” – może poza paralotniarstwem – jest odczuwane jako gorsze, jako niezbyt udane naśladownictwo, coś, czego nie sposób traktować poważnie. Gdybym pisywał o sporcie, pewnie pisałbym na przykład o naszej lidze piłkarskiej jako „paralidze” czy „paraekstraklasie” – i to bynajmniej nie ze złośliwości. Po prostu ktoś, kto bierze w miarę przyzwoite pieniądze za swoją pracę i wykonuje ją marnie – biega wolniej, niż przeciwnicy stoją, ma zaświadczenie od lekarza, że jest zdrów jak byk, a nie potrafi ustać na nogach 90 minut i tak dalej – nie powinien być nazywany „piłkarzem”, tylko „parapiłkarzem”. I na odwrót: ktoś, kto porusza się na wózku i na przekór różnym trudnościom, często za własne pieniądze, przygotowuje się do występu na olimpiadzie jako koszykarz, nie powinien być nazywany paraolimpijczykiem, skoro w ów występ wkłada o wiele więcej determinacji i serca.

Wśród olimpijczyków specjalnych co życiorys, to ciekawsza historia. Anna Harkowska – nasza pierwsza tegoroczna medalistka – jako nastolatka startowała w maratonie i triathlonie. Miała 22 lata, kiedy zdarzył się wypadek; wysiadała na przystanku z autobusu, kiedy wjechało w nią auto. 26 złamań, zerwane mięśnie, uszkodzone nerwy. Wydawało się, że to koniec marzeń o sporcie, a jednak się nie poddała. Nie mogła biegać, poświęciła się kolarstwu; dziś na torze może z powodzeniem rywalizować ze sprawnymi koleżankami. Albo wielokrotny złoty medalista specjalnych igrzysk olimpijskich – w rzucie oszczepem i pięcioboju – Mirosław Pych. Od wczesnego dzieciństwa niedowidzący, z uporem grywał z kolegami w piłkę, chociaż na boisku nie odróżniał swoich od przeciwników. Potem poświęcił się lekkiej atletyce. Do tej pory przywiózł z olimpiad dziewięć medali, w tym pięć złotych; powinien być znany jak Justyna Kowalczyk czy Adam Małysz, a nie jest.

Gdyby na długo przed rozpoczęciem olimpiady specjalnej opowiadać o takich osobach, gdyby nagłaśniać ich zmagania, nie trzeba by się martwić o oglądalność transmisji z ich występów. Zamiast słuchać jałowych dyskusji, jak uzdrowić polską piłkę i czy postawić na sport wyczynowy, czy masowy, moglibyśmy się przez chwilę rozkoszować widokiem ludzi, dla których sport jest po prostu walką z własnymi ograniczeniami. Czyli tym, czym powinien być.

Dziękujemy, że nas czytasz!

Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →

Dostęp 10/10

  • 10 dni dostępu - poznaj nas
  • Natychmiastowy dostęp
  • Ogromne archiwum
  • Zapamiętaj i czytaj później
  • Autorskie newslettery premium
  • Także w formatach PDF, EPUB i MOBI
10,00 zł

Dostęp kwartalny

Kwartalny dostęp do TygodnikPowszechny.pl
  • Natychmiastowy dostęp
  • 92 dni dostępu = aż 13 numerów Tygodnika
  • Ogromne archiwum
  • Zapamiętaj i czytaj później
  • Autorskie newslettery premium
  • Także w formatach PDF, EPUB i MOBI
89,90 zł
© Wszelkie prawa w tym prawa autorów i wydawcy zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów i innych części czasopisma bez zgody wydawcy zabronione [nota wydawnicza]. Jeśli na końcu artykułu znajduje się znak ℗, wówczas istnieje możliwość przedruku po zakupieniu licencji od Wydawcy [kontakt z Wydawcą]
Poeta, publicysta, stały felietonista „Tygodnika Powszechnego”. Jako poeta debiutował w 1995 tomem „Wybór większości”. Laureat m.in. nagrody głównej w konkursach poetyckich „Nowego Nurtu” (1995) oraz im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego (1995), a także Nagrody… więcej

Artykuł pochodzi z numeru TP 37/2012