Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Czy wymyśliłem kolejną historię niemającą podparcia w rzeczywistości? Przeczytajmy, jak Jezus wysłuchał prośby Kananejki, błagającej o uzdrowienie jej córki. Nie jest to wyłącznie opowiadanie o wierze i uporze. Jest to opowieść o spektakularnym przełamywaniu barier etnicznych pod wpływem wiary człowieka. Podkreślenie narodowości kobiety - Kananejka - unaocznia olbrzymią przestrzeń kulturową dzielącą ją od Żydów. Co więcej, jak się okazuje, sam Jezus podchodził do tej bariery poważnie. Będąc wyrozumiały dla celników, prostytutek i ludzi poszukujących Boga, nazywa pogankę psem!
Mimo że było to popularne przysłowie, brzmi niczym najgorsza obelga i trudno jest zrozumieć intencje Jezusa. Wyjaśnienie, że chodziło o wystawienie na próbę wiary kobiety, jest zasadne, lecz przecież jest tysiąc innych sposobów wystawienia kogoś na próbę. Św. Augustyn wyjaśnia, że dlatego nazwał ją psem, bo należała do narodu oddającego cześć kamieniom i skałom. To pies liże i wącha skały. Człowiek patrzy w kierunku tego, co niewidzialne. Kananejka dobrze to rozumiała i dlatego nie protestowała, ale przyznała rację Jezusowi. Była rzeczywiście czcicielką idoli, a mimo to pokornie prosiła, by choć w jakiejś części ona, poganka, mogła czerpać z owoców, jakie daje Bóg niewidzialny. "Pragnęła okruszyn ze stołu - mówi Augustyn - i dlatego została natychmiast posadzona za stołem".
W Ewangelii św. Mateusza Jezus tylko raz wypowiedział słowa: "Wielka jest twoja wiara". Adresatką była właśnie ta poganka i nie jest to szczegół bez znaczenia. Wiara tej kobiety przyczyniła się do uzdrowienia córki, ale przede wszystkim doprowadziła do zniesienia bariery etnicznej między ludźmi. Boże miłosierdzie przekracza granice kultur, narodowości i religii.
Jest w naszej Ojczyźnie, a pewnie i w Kościele, wiele niechęci wobec ludzi innego koloru skóry i nieznanych kultur. To nie jest mit. Wystarczy porozmawiać z ludźmi innego koloru skóry mieszkającymi w Polsce i wysłuchać ich opowieści. Często jesteśmy bezsilni wobec ksenofobii. A wystarczy pomyśleć, że w ludziach innych religii, koloru skóry, narodu też jest dobro. Kościół to nie elitarny klub, ale Ciało Chrystusa, w którym mogą nakarmić się wszyscy ludzie. Nakarmić do sytości prawdziwą życzliwością, a nie tylko okruchami kurtuazji.
