a obrona dobytku obroną dobytku. Przykład bardzo ciekawy, ktoś pomógł, poczuł się "SUPER", prawie jak Jezus, ale wymierną stratę poniósł ktoś inny. Fajnie się pomaga, zwłaszcza cudzym kosztem.

Wreszcie trochę prawdy o Polakach-katolikach. "Już katolicy, jeszcze nie chrześcijanie".

Wzruszył mnie Pan Panie Szymonie tym oburzeniem (to nie jest ironiczna uwaga). Jazgotanie o brudnym śpiworku to najmniejsza z przykrości którą tzw. chrześcijanie potrafią sobie zrobić nawzajem

Potrafiłbym postąpić inaczej?, czy raczej do Kościółka różaniec a po zazdrość, pogarda i wygoda...?

"(...)bezdomny jest o kilka wizyt w łaźni, u fryzjera, u terapeuty, o parę miesięcy w mieszkaniu treningowym od tego, by wrócić na „domną” stronę życia". Jest nawet bliżej, strony bezdomną od "domnej" oddziela tak naprawdę tylko jedna myśl. Tyle że ta, wydawałoby się, tak mała odległość, jest dla większości przepaścią nie do przeskoczenia. W obie strony.

Szanowny Panie życie to nie bajka, raz się jest na wozie, innym razem pod nim. I ja i Pan też możemy być kiedyś bezdomnymi. Skupmy się jednak na tu i teraz i nie kombinujmy zanadto. Żyjemy dziś w czasach ogromnego dobrobytu, żadne pokolenia przed nami i pewnie po nas tego nie doświadczą. Zawsze byli i będą bezdomni, tak to już jest poukładane. Nie będę teoretyzował o przyczynach tego zjawiska, skupię się na swoich obserwacjach. Droga do bezdomności nie jest łatwa, najczęściej biegnie krzywdą zadaną najbliższym. Ten trening pozwala później bez skrupułów wcielić się w rolę pozbawionego empatii egoistycznego pasożyta. Oburza Pana kartka wywieszona na klatce schodowej, a o zamkniętych, ogrzewanych za nasze pieniądze, ociekających przepychem kościołach jakoś Pan nie wspomina. To prawda, że bezdomni roznoszą odporne na leczenie choroby, wszy, pchły itp. Ja miałem kiedyś zaszczyt przywlec do domu, zapewne z pociągu pchłę szachrajkę, która się obficie rozmnożyła, nie życzę nikomu takiej atrakcji. Ten syf nie wynika z ubóstwa ani biedy, tylko z niechlujstwa i degeneracji. Im nie trzeba miłości, litości, ciepłej zupki, czy otwartej ciepłej klatki schodowej, mają na to wylane, bardzo często w dosłownym słowa tego znaczeniu. Im potrzeba alkoholu, narkotyków, fajek, jakiegoś talerza ciepłej zupy, w miarę ciepłego kąta do spania. Nawet gdyby było to na największym zadupiu Bieszczad. Jednak tacy moralizatorzy jak Pan muszą ich przywracać na łono cywilizacji, uszlachetnić i umoralnić. Na trzeźwo położyć w noclegowni, obdarować ciepłą zupką i ukazać im cały ich upadek, a potem dźwignąć do lepszego świata. Oni mają to tymczasem w głębokim poważaniu, że tak delikatnie się wyrażę. Bo ci z nich, którzy się do końca jeszcze nie upodlili, znajdują koniec końców pomocną dłoń, kto szuka ten znajdzie, a kto prosi ten dostanie.