Weselisko długo trwało. Czego na nim zabrakło – natychmiast donoszono. Dolewano. Dosmaczano. Salę dogrzewano i człowiekowi się wydawało, że tak już będzie zawsze. A teraz? Wszystko wyjedzone, brudne talerze leżą niesprzątnięte, plamy wstrętne tu i ówdzie, kielonki niedopite, obrusy wyszmacone, kość się wala, jadłospisy pomięte. Puchy. Fuj. Nie to co na początku poprzedniej kadencji.

Bankiet wtedy ruszył z kopyta. Jadłospisy czytano z entuzjazmem, na głos czytali jedni, drudzy cichcem. I dobrze. Entuzjazm był powszechny, jak to w Polsce, oparty na marzeniach o wsadzaniu, o Berezie, o celi plus, że ten pójdzie siedzieć zaraz, ten za chwilę, ale za to na pewno. Zapach pierdla wisiał nad polami posrebrzanymi żytem. Szubienice w pismach wyznających najświętsze katolickie wartości mnożyły się jak króliki. Wrogowie w mundurach, na zmianę hitlerowskich bądź sowieckich, palili sobie...