Wydanie „Serotoniny” zbiegło się z niedawnym i na tyle dyskretnym, by stał się w mediach głośny, ślubem pisarza oraz weselem, na którym Paweł Pawlikowski odśpiewał po mistrzowsku piosenkę Joe Dassina „Et si tu n’existais pas”.

„Wiedziałeś o tym?” – spytała moja hiszpańska przyjaciółka, która jeszcze przed ukazaniem się książki zdążyła napisać do madryckiego dziennika recenzję. Nie, nic nie wiedziałem o gościach weselnych i ich występach, natomiast wiedziałem, o czym może być „Serotonina”. To żadna sztuka; wiedzieli też liczni i wierni czytelnicy: o tym, że tkwimy po uszy w czarnej dziurze i wyjścia nie widać. Tego chcieli i do tego byli przyzwyczajeni. Od pierwszej książki Houellebecq snuje opowieść o zachodniej degrengoladzie, o upadku ­Europy. Jedyną otwartą kwestią – bo tego, że w obfitych scenach erotycznych seks oralny i analny jak zawsze zdecydowanie przeważy nad pozycją...