Pewien owdowiały król miał córkę piękniejszą od innych. Wiedziony ślepą namiętnością postanowił ją poślubić. Bezradna księżniczka postawiła warunek: poślubi króla, gdy ten da jej trzy wyjątkowe suknie. Poprosiła wreszcie o rzecz najcenniejszą: skórę z czarodziejskiego osła z królewskiej stajni. Gdy król spełnił wszystkie jej życzenia, dziewczyna umazała twarz sadzą, założyła zwierzęce okrycie i uciekła z zamku, stając się zwyczajną pomocą gospodarską. Tak zaczyna się słynna wierszowana baśń ­Charles’a ­Perraulta „Ośla skórka”, w której prawdziwa miłość ostatecznie zwycięża, a ośla skóra chroni królewnę przed kazirodczą przemocą.

Człowiek zawdzięcza osłu całkiem sporo od przynajmniej 5 tysięcy lat, choć wielu badaczy uważa tę relację za znacznie starszą. Nasz towarzysz, pochodzący z północno-wschodniej Afryki, służył swoją pracą, transportując ludzi i ciężary albo orząc pola....