O wyższości zapisu konstytucyjnego nad traktatem nicejskim i bezsensie polskiego uporu powiedziano wszystko. Ale argumenty te nie dotarły do polskich polityków - i z rządu, i z opozycji. Więcej: ich żądania nie kończą się na Nicei. Chcemy jeszcze rozmawiać o systemie prezydencji grupowych, utrzymaniu zasady “jeden kraj - jeden komisarz", wprowadzeniu zapisu o chrześcijaństwie w preambule i gwarancji, że polityka obronna UE nie stanie się konkurencją dla NATO. Wszystkie te postulaty mają może nawet większe znaczenie - praktyczne czy symboliczne - niż utrzymanie systemu nicejskiego. Lecz z pewnością nie uda się ich wszystkich przeforsować. Polska dyplomacja będzie musiała przegrywać (chyba, że poszczególne, korzystne także dla siebie, zapisy wywalczą inne kraje). Ponieważ kwestię nicejską wyniesiono na poziom równy walce o niepodległość i w takich kategoriach przedstawiono...