Wysoki, o długich „austriackich” wąsach zawiniętych fantazyjnie do góry: nie zachowało się żadne zdjęcie, ale takim zapamiętał dziadka jego wnuk Zdzisław. Gdy miał dobry humor, dziadek zapalał fajkę i snuł opowieści o wojnie, którą zwał zawsze „wielką wojną”. Wnuk, dziś 78-letni, nie zapamiętał, gdzie dziadek walczył. Tyle tylko, że była to armia austro-węgierska. Gdzież indziej mógł służyć galicyjski chłop spod Rzeszowa?
O ile konkrety rozmywały się w opowieściach dziadka Stanisława, o tyle żywe pozostawały emocje. A przeżyciem, do którego chłop z Galicji nieustannie wracał, była fraternizacja: bratanie się z wrogiem. Wnuk słuchał opowieści, jak w niektóre niedziele i święta żołnierze przerywali ogień, machali białymi flagami i wychodzili do siebie z okopów. Obowiązywał rytuał: raz poddani carscy odwiedzali okopy austriackie, potem odwrotnie. A poza tym – to także dziadek...