Co pamiętają najlepiej: zgłoszenia z udziałem dzieci i własną bezradność. Jak ten telefon od matki, która podczas parkowania zapomniała zaciągnąć ręczny. Auto, cofając się, najechało na dziecko. Michał instruował kobietę, jak udzielić pierwszej pomocy. Myślał potem o trzyletniej główce pod półtoratonowym autem. Nie musiał jej widzieć, żeby odgadnąć: tam nie było po co wdmuchiwać powietrza.

Dyspozytor, który podpisuje się jako „lekarz z centralnej Polski”, przysyła ­maila z opisem tego, co po latach zostało mu w głowie. „Chłopiec, lat 6. Zadzwonił nad ranem i wyszlochał, że tatuś wisi na poręczy. Mamy nie ma, bo jest w pracy i nie odbiera. Pytał, czy uratujemy mu tatę. Mężczyzna, lat 20, we wstrząsie anafilaktycznym. Zdążył mi powiedzieć, że traci przytomność. Zmarł, będąc na linii”.

Kto bardziej potrzebuje psychologa

Michał bywa rozdrażniony. Na żonę i dzieci...