Do ostatniego piątku najlepsze były środa i czwartek. W środę można było godzinami sączyć kawę na Nowym Świecie, przejść się leniwie Traktem Królewskim, zobaczyć, jak znany polityk kupuje w sklepie sportową koszulkę z numerem. Trójka, no, jednak heglista... Tak, przyszło na myśl, świat mundialowy to Boże Igrzysko, Sklep Bossa. W czwartek na obiad była potrawka z kury. Resztki udka ssało się bez pośpiechu jak odzyskany czas, telewizor przestawiony nonszalanckim pstryknięciem na Wimbledon odbarwiał pigmenty; białe piłki, białe stroje, truskawki zjadła królowa.

Po kolejnych meczach fazy pucharowej w pamięci nie zostało nic, co najwyżej hiszpańskie titi-taka, jak wypada dziś mówić, czyli konfiskowanie piłki przez tysiące krótkich podań od czterdziestego do sześćdziesiątego metra, w splocie słonecznym boiska; przez tak drobno utkaną siateczkę portugalskie grube...