Polscy melomani bywają okrutni. Wielbią do granic bałwochwalstwa, a potem strącają z cokołów, albo – w najlepszym razie – wstydliwie porzucają swoje bożyszcza. O Grigoriju Sokołowie, zdaniem wielu najwybitniejszym pianiście naszych czasów, mówili kiedyś, że na fortepianie śpiewa, że muzyką oddycha, że jego interpretacji nie sposób opisać, bo wymykają się słowom. Chyba nie w pełni zdawali sobie sprawę, jakie mieliśmy szczęście, mogąc obcować ze sztuką Sokołowa w miarę regularnie: w Dusznikach, w Filharmonii Narodowej, na festiwalu Chopin i jego Europa, na koncertach Muzyki w Starym Krakowie. Te ostatnie zapowiadał kiedyś Jakub Puchalski w swoim „Tygodnikowym” blogu, mobilizując czytelników do licznego stawiennictwa w gmachu przy Zwierzynieckiej. Komentował przy tym filuternie, że „na sali jest przecież mnóstwo miejsca, z reguły połowa foteli pusta”. Po recitalu w 2014 r. pisał w ...