Niedługo po studiach polonistycznych zacząłem pracować w jednym z krakowskich liceów. Była to szkoła prywatna, z krótką historią, ale dużymi ambicjami, czego dowodem były starania dyrekcji o wprowadzenie programu międzynarodowej matury. W osiągnięciu tego celu miała pomóc grupa młodych nauczycieli, których paradoksalnym atutem był brak doświadczenia dydaktycznego, czyli brak nauczycielskich nawyków i schematów myślenia. Chodziło o to, by w oparciu o zachodnie modele pedagogiczne stworzyć miejsce, w którym uczeń będzie pozyskiwał wiedzę i kompetencje na inny sposób. Oczywiście instytucja ta musiała spełniać polskie standardy edukacyjne, ale jej fundament (centralna pozycja ucznia, który nieustannie poszerza paletę społecznych kompetencji, zamiast zdobywać wiedzę encyklopedyczną) był - jak mi się podówczas wydawało - rewolucyjny.

Prawodawcy i tłumacze...