Nie będziemy się tu rozwodzić nad politycznymi afiliacjami p. M. Hermaszewskiego i tychże analizami, których ostatnio było – co zrozumiałe – sporo. Gdy p. M. Hermaszewski poleciał, niemal wszyscy – jak tu ponuro siedzimy – byliśmy dziećmi. Byliśmy młodzi albo byliśmy prawie młodzi. No więc rzec trzeba, że jego lot, poza tym że reprezentował w kosmosie nas tu zgromadzonych, nie wzbudził na ziemi polskiej, pośród wszelakich rzesz obywatelskich, nazbyt wielkiej sensacji. Lot ów nie był bodźcem, bo nikogo do niczego nie pobudził. Ani w świecie czynu, ani nauki, ani nawet propagandy – choć ta się dwoiła i troiła. Lot ten nie był krokiem milowym i nie był lotem zdobywczym. Był to zwykły lot w kosmos, zwyczajnego człowieka z niezwykłego – owszem – kraju. Ani był on pierwszy, ani w kosmosie ostatni. Był to rutynowy lot ku nieważkości, którą akurat my, Polacy, osiągamy bez trudu innymi...