Tragiczne wydarzenie zagęszcza rzeczywistość. Do tej pory rozrzedzona naszymi przyzwyczajeniami i nieuwagą, rozpryśnięta na drobiny poszczególnych zdarzeń niełączących się z sobą, teraz nagle nabiera nadzwyczajnego ciężaru. Przekracza masę krytyczną, eksploduje, przesuwa się błyskawicznie gwałtowną falą uderzeniową.

W cierpieniu świat ciemnieje i gęstnieje. W tym mroku nitki faktów i zachowań, odległe brzegi słów i czynów scalają się w jeden kształt, i nagle obejmujemy spojrzeniem całość naszego świata. Mówimy sobie „tacy jesteśmy”, taki jest nasz ludzki los, bowiem tragiczne wydarzenie stawia nas zawsze wobec tego, co jest, a nie wobec naszych wyobrażeń, mrzonek, „wizerunków” i „projektów”.

„Dana jest nam chwila o wielkiej gęstości i znaczeniu” – pisała Jolanta Brach-Czaina. I dalej: „Jeśli zdarzenie okrutne wskazuje wartość istnienia, to prezentuje ją jako wartość...