Pomysł był prosty: zebrać atrakcyjne utwory, głównie z literatury barokowej, w których jako szkielet rytmiczny i harmoniczny wykorzystano bas ostinatowy, a całość ubarwić partiami improwizowanymi. Miało być mocno i zadzierzyście, a dzięki synkopowanej rytmice: porywająco i odrobinę szaleńczo (un po’ di Follie). Jest natomiast całkiem odwrotnie: płyta grzęźnie w nijakości, jest łatwa, lekka i czasem przyjemna. A jeśli jest w niej choć okruch szaleństwa, znaczy to tylko tyle, że jest to wyjątkowo rozciągliwe pojęcie.

Pytanie zasadnicze, jakie trzeba postawić: co tu robi ten klarnet? Gianluigi Trovesi, włoski klarnecista jazzowy, przysposobiony jakimś cudem do barokowego składu (zdaje się chodziło o improwizację!) stara się jak może, ale efekty jego zmagań są miejscami naprawdę groteskowe. Niektóre utwory brzmią tak, jak gdyby różne stacje radiowe niechcący...