Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Bogdan Chazan nie tylko przedstawia z własnej perspektywy sprawę, która doprowadziła do jego dymisji, mówi, jak rozumie klauzulę sumienia, i opowiada, dlaczego podpisał Deklarację Wiary. Wypowiada się także o wielu ważnych problemach związanych z ginekologią – opowiada o sytuacjach, w których polskie prawo dopuszcza aborcję: o ciężkich wadach dzieci, ciążach z gwałtu i przypadkach, w których zagrożone jest życie matki. Mówi o dylematach ginekologa, diagnostyce prenatalnej, antykoncepcji i poronieniach. A także, jak rozumie powołanie lekarza. Nie wszystkie jego wypowiedzi są przekonujące, ale autor tej opowieści na pewno nie jest fanatykiem ruchu pro-life. Szczerze mówi o tym, że ponad 30 lat temu dokonywał aborcji. Przejmujące są fragmenty opisujące powolne – jak mówi – nawrócenie, które się w jego życiu dokonało. Nie ma w nich krzty dewocji, jest realizm i jest świadectwo wartości życia powierzonego lekarzowi.
Trudno się dziwić gorzkiej ironii profesora, gdy mówi: „Okazuje się, że najważniejsze dla oceny szpitala położniczego nie jest zdrowie pacjentek czy ich dzieci, udane porody i zakończone sukcesem operacje, tylko to, że nie przeprowadzono aborcji”. Uważa on, że kara, która na niego spadła – zwolnienie z pracy – jest elementem rozpoczynającej się debaty, zmierzającej do zastraszenia lekarzy, by nie powoływali się na klauzulę sumienia. Tak to może z jego perspektywy wyglądać.
Ale są inne perspektywy – np. perspektywa warszawskiego Ratusza, który zwolnił Chazana z funkcji dyrektora placówki nie tyle za odmowę aborcji, co za łamanie procedur. Profesor uznał, że procedury te łamią jego sumienie, zatem musiał je naruszyć, i twierdzi, że prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz mogła postąpić podobnie: też złamać procedury. Ale przecież gdzieś (na kimś) to łamanie procedur musi i tak zostać przerwane. Zadaniem przedstawicieli administracji: prezydenta, dyrektora szpitala, było umożliwienie pacjentce skorzystania z przysługujących jej praw.
Czego to dowodzi? Prof. Chazan nie tyle jest ofiarą nagonki zwolenników aborcji (choć środowiska te oczywiście nie były w jego sprawie bierne), ile niedoskonałego prawa – albo faktu, że skomplikowanych sytuacji i dramatów życiowych oraz wszystkich ważnych wymogów moralnych nie da się łatwo przełożyć na precyzyjne przepisy.
Nie zwalnia nas to z prób ciągłego ulepszania przepisów. Książka rozmów z Chazanem może zainspirować dyskusję nad kilkoma sprawami. Na przykład nad prawem do klauzuli sumienia także dla administratorów szpitali. Co ciekawe, sam prof. Chazan ma pomysł rozwiązania najtrudniejszego problemu, czyli w jaki sposób zagwarantować w praktyce wypełnianie ustawy dopuszczającej w określonych sytuacjach aborcję: kto ma jej dokonywać? Zdaniem profesora to brzemię z lekarzy powinna zdjąć fundacja, powołana specjalnie do tego celu, na wzór działającej w Holandii.
