Papież Franciszek ubrany w dziwny strój, przypominający bardziej kapę niż ornat, mówił nad grobem: „Benedykcie, wierny przyjacielu Oblubieńca, niech twoja radość będzie doskonała, gdy będziesz słyszał ostatecznie i na zawsze Jego głos!”. Franciszek nie wdawał się w wyliczanie zasług zmarłego. Wiedział, co robi. Mógł wejść w szczegóły, przedstawić zasługi, wymienić przynajmniej niektóre książki, dorobek z lat papiestwa i sprzed papiestwa, mógł mówić długo, ale nie chciał. Powiedział: „Benedykcie, wierny przyjacielu Oblubieńca”. Najważniejsze w bogatym życiu jest to, co liczy się także po śmierci. Pogrzeb papieża Benedykta miał być prosty i taki był, również w tym wymiarze.

Nie są do siebie podobni. Ani Benedykt nie był podobny do Jana Pawła II, ani Franciszek do Benedykta. Benedykt był bardziej pisarzem i myślicielem niż mówcą (choć, gdy było trzeba, stawał się i nim). Ileż to...