Cień starej jabłoni chronił mnie przed porannym gorącem. Zielona powłoka namiotu była mokra od nocnej rosy. Wylegiwałem się zaspany i rozleniwiony, i myślałem, że jestem tym krajem. Pragnę przewracać się z boku na bok w wodach płodowych minionego, wodach, które dawno wyschły. Jak w martwym akwarium, które wypełniam własnymi rojeniami. Im jestem starszy, tym większa ogarnia mnie niepewność, więc szukam znaków ocalenia gdzieś na początku. W zdarzeniach, które trwały jedną chwilę i zgasły jak płomień na wietrze. Nawet ich nie pamiętam i muszę sobie wyobrażać. Lepić z kleistego mułu słów. Sztukować prawdę i pamięć biegłością w gadaninie. Sprytem serca, które zrobi wszystko, żeby się wzruszyć. Byłem jak ten kraj, który odwracał wielki smutny łeb, żeby gapić się za siebie. Bo tylko tam mógł zaznać pocieszenia.

Przed rokiem jechałem wzdłuż rzeki, nad którą wczoraj spałem. Od głównej...