Komendant Kornatowski

Nawet jeśli premier Jarosław Kaczyński i minister Zbigniew Ziobro mają sto procent racji co do faktów, nawet jeśli Jan Rokita krzywdzi Konrada Kornatowskiego - zarzucając mu, że w 1986 r. uczestniczył w tuszowaniu milicyjnego morderstwa - to i tak Kornatowski nie powinien być komendantem głównym policji.

03.04.2007

Czyta się kilka minut

Ktoś mądry napisał, że charakter człowieka sprawdza się nie wtedy, gdy lepiej lub gorzej realizuje zadania, które sam sobie wyznacza, ale gdy musi dokonać wyboru w sytuacjach, jakie stawia przed nim życie. W 1986 r. 28-letni Kornatowski - jeszcze nawet nie prokurator, ale asesor prokuratury rejonowej w Gdyni - pełnił akurat dyżur, gdy wezwano go do komisariatu Milicji Obywatelskiej, gdzie, wedle milicjantów, doszło do wypadku: w celi zmarł 32-letni aresztant, Tadeusz Wądołowski. Innego zdania była powołana przez Sejm w 1989 r. Komisja Nadzwyczajna ds. Zbadania Działalności MSW (tzw. komisja Rokity, bo to on nią kierował): uznała, że śmierć 32-latka była zabójstwem. Popełnionym być może bez kontekstu politycznego (np. milicjanci "tylko" dali nauczkę zatrzymanemu przypadkowo, no i chłopak zmarł); zabójstwem, które "wymiar sprawiedliwości" PRL zatuszował. Tego, jak było, nie wiemy, bo wniosek komisji Rokity o ponowne śledztwo nie został zrealizowany - jak większość jej wniosków.

Co w 1986 r. zrobił asesor Kornatowski? Twierdzi, że nie uczestniczył w tuszowaniu. Miał jedynie dokonać oględzin zwłok na posterunku, nie dopatrzył się śladów pobicia; sporządził notatkę i zlecił sekcję. Po czym śledztwo przejęli inni prokuratorzy (i szybko je umorzyli). Czyli - nie ma sprawy?

Nie, sprawa jest. A pytanie powinno brzmieć: czego w 1986 r. asesor Kornatowski nie zrobił? Nie zauważył więc śladów krwi na ścianach celi (długich na 1,5-2 m) i kałuży krwi na podłodze. Wolał nie widzieć? Jednego i drugiego dopatrzył się kilka lat później ekspert z komisji Rokity, i to na podstawie zdjęć - podczas gdy Kornatowski był w celi osobiście.

Dziś komendant główny broni się, twierdząc: "Nie zauważyłem żadnych śladów przestępstwa" ("Rzeczpospolita" z 29 marca). "Nie mam nic do ukrycia i także nic do zarzucenia sobie. Śledztwo było prowadzone zgodnie z ówcześnie obowiązującym prawem" ("Dziennik" z 28 marca). Wiele mówi zwłaszcza to drugie zdanie.

W Polsce jest wiele miejsc, gdzie dla dobra ogółu pracować może sprawny prokurator, "skuteczny i bezkompromisowy" w walce z przestępczością (tak chwalą go współpracownicy). Nie musi być szefem policji. Bo nawet jeśli Rokita nie ma racji, to ów 28-latek nie zdał egzaminu, który postawiło przed nim życie.

Dziękujemy, że nas czytasz!

Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →

Dostęp 10/10

  • 10 dni dostępu - poznaj nas
  • Natychmiastowy dostęp
  • Ogromne archiwum
  • Zapamiętaj i czytaj później
  • Autorskie newslettery premium
  • Także w formatach PDF, EPUB i MOBI
10,00 zł

Dostęp kwartalny

Kwartalny dostęp do TygodnikPowszechny.pl
  • Natychmiastowy dostęp
  • 92 dni dostępu = aż 13 numerów Tygodnika
  • Ogromne archiwum
  • Zapamiętaj i czytaj później
  • Autorskie newslettery premium
  • Także w formatach PDF, EPUB i MOBI
79,90 zł
© Wszelkie prawa w tym prawa autorów i wydawcy zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów i innych części czasopisma bez zgody wydawcy zabronione [nota wydawnicza]. Jeśli na końcu artykułu znajduje się znak ℗, wówczas istnieje możliwość przedruku po zakupieniu licencji od Wydawcy [kontakt z Wydawcą]
Dziennikarz, kierownik działów „Świat” i „Historia”. Ur. W 1967 r. W „Tygodniku” zaczął pisać jesienią 1989 r. (o rewolucji w NRD; początkowo pod pseudonimem), w redakcji od 1991 r. Specjalizuje się w tematyce niemieckiej. Autor książek: „Polacy i Niemcy, pół… więcej

Artykuł pochodzi z numeru TP 14/2007