W okresie noworocznym, prócz tradycyjnych rodzinnych awantur o politykę przy wigilijnym stole, sylwestrowych frustracji związanych a to z niemożliwością wciśnięcia spasionych karpiami ciał w zeszłoroczne kreacje, a to – jak ponoć było w Zakopanem na dworcu – niemożnością wciśnięcia się do składu odjeżdżającego do Krakowa, prócz przeżarcia, przepicia i przeinwestowania, są pewne rzeczy, na które można czekać cały kolejny rok z utęsknieniem.

Dla mnie kluczowe w tym czasie jest owo – usankcjonowane obyczajem – prawo do nieobarczonej poczuciem winy NUDY. Raz do roku bowiem, w czasie gdy gwiazdy prowadzą do Betlejem, nikt nie może czynić ni nam, ni sobie samemu wyrzutów z powodu tego, że przez pół dnia leżymy rozwaleni na kanapie przed telewizorem albo na fotelu z książką, albo dalibóg nawet w łóżku, jeśli najdzie nas taka chętka. Jeśliś nie jest strażakiem, lekarzem, co dyżuruje,...