Zupełnie idiotyczna. Nie da się pojąć zasad. To jej zresztą dodaje realizmu. Zacząłem grać. Stanąłem w „kolejce”, chciałem kupić wodę „przemysławkę” oraz paczkę „giewontów” na zagrychę. A wróciłem z „damskimi trzewiczkami” i „czapką filcową”.

Przypomniałem sobie, że kiedyś coś podobnego zdarzyło mi się w życiu. Wtedy bowiem chodziło się na zakupy bez listy sprawunków. Matka mówiła: – Idź do sklepu!

Szedł człowiek, brał, co rzucili, wszyscy byli wdzięczni.

Nie bardzo zrozumiałem, jak w tę grę wygrać. Dlatego po trzeciej rundzie zacząłem krzyczeć: „Solidarność, Solidarność!”. Potem zebrałem wszystkie pionki i zamknąłem do pudełka.

– Co ty, ojciec, wyrabiasz? – zapytał mnie synek.

– To część naszej historii, gówniarzu! – odparłem dumnie. Bo, jak wszyscy Polacy, lubię być z siebie dumny.

Być może dlatego ostatnimi czasy Polska zmieniła się w...