Miała dużo szczęścia, no i dobre geny, bo cała trójka jej wiekowego rodzeństwa również trzyma formę, choć powoli wszyscy zbliżają się do 90. urodzin.

Póki łaskawe zdrowie pozwalało, podróżowała po świecie z przyjaciółką z liceum. Gdy przyjaciółka poważnie zachorowała i nie było już mowy o lotach samolotem ani spacerach po Wenecji, babcia przerzuciła się na wycieczki do teatrów i innych przybytków kultury. „Żeby całkiem nie zdziadzieć” – powiada często.

Kiedy patrzę na nią, myślę o swojej nieuniknionej wszak starości i pod nosem szepczę zaklęcia: „O losie, niech i moje DNA przechowuje ten model starzenia się, a na koniec, jak już się nażyję, niech mnie trafi szybki szlag, najlepiej we śnie”. I czasem dodaję: „No i koniecznie potrzebuję tego samego rodzaju bezczelności, by tak jak ona potrafić pójść w świat pełen młodych (lub pozujących na wiecznie młodych) ludzi i...