Czas rozpocząć „Proces starzenia się po ludzku” łatwo powiedzieć. Jestem co prawda po 50 i tak jakoś na serio nie biorę starości, ale jeszcze jakieś 10 lat temu w ogóle nie brałem jej pod uwagę w swych życiowych kalkulacjach. Mam starych rodziców i to mnie trochę otrzeźwiło, no może nie trochę. Starość jest do d…. mówiąc w skrócie, szczególnie ta polska starość. Rokrocznie obserwuje przyjeżdżających do nas turystycznie seniorów z zachodu, rozchichotani, uśmiechnięci, luzacko ubrani, wielu z nich przeżywa swą kolejną miłość. Przyjeżdżają całymi stadami, zachwalają niskie ceny, wspaniałe warunki hotelowe, jedzenie, nawet im deszczowa pogoda nie psuje humoru. Mieszkam na wsi, gdzie w każdym prawie domu wegetuje staruszek, ci szczęśliwcy przy rodzinie. Jedyną ich rozrywką jest telewizor, kościół i przychodnia zdrowia. Bynajmniej nie jest tak, że nie ma dla nich innej oferty. Jest piękny nowoczesny dom kultury z zajęciami dla seniorów. Oferta jest na prawdę bogata, ale oni siedzą w domach. Będzie takich staruszków we wsi z 500, ale na zajęcia to może z 20 chodzi, nawet chyba przesadziłem. Czym się więc oni zajmują? Ano ojca dyrektora namiętnie oglądają, od świtu do nocy i zdrowaśki klepią. Nie pogadają z wnukami, bo nie mają o czym. Im opieka od dzieci się należy i kwita, sami już swoje w życiu zrobili. Ojciec Rydzyk wie jak doić stare baby. Kiedyś próbowałem rozmawiać na tematy, jak sobie z tym problemem radzi zachód. Oni tam oczywiście mają pieniądze, ale i zracjonalizowali opiekę nad ludźmi starymi, z niewątpliwą korzyścią dla jakości życia seniorów. U nas poruszenie tego tematu wywołuje ostracyzm - to matka pluchy ci zmieniała, ojciec harował na utrzymanie, a ty ich do domu opieki! Kto nie zaznał miodu opieki nad staruszkami ma najwięcej w sprawie do powiedzenia, a kto zaznał woli się nie odzywać. Tak i mnie może kiedyś spotkać coś strasznego - starość z telewizją Trwam i całym tym majdanem.