Czas rozpocząć „Proces starzenia się po ludzku” łatwo powiedzieć. Jestem co prawda po 50 i tak jakoś na serio nie biorę starości, ale jeszcze jakieś 10 lat temu w ogóle nie brałem jej pod uwagę w swych życiowych kalkulacjach. Mam starych rodziców i to mnie trochę otrzeźwiło, no może nie trochę. Starość jest do d…. mówiąc w skrócie, szczególnie ta polska starość. Rokrocznie obserwuje przyjeżdżających do nas turystycznie seniorów z zachodu, rozchichotani, uśmiechnięci, luzacko ubrani, wielu z nich przeżywa swą kolejną miłość. Przyjeżdżają całymi stadami, zachwalają niskie ceny, wspaniałe warunki hotelowe, jedzenie, nawet im deszczowa pogoda nie psuje humoru. Mieszkam na wsi, gdzie w każdym prawie domu wegetuje staruszek, ci szczęśliwcy przy rodzinie. Jedyną ich rozrywką jest telewizor, kościół i przychodnia zdrowia. Bynajmniej nie jest tak, że nie ma dla nich innej oferty. Jest piękny nowoczesny dom kultury z zajęciami dla seniorów. Oferta jest na prawdę bogata, ale oni siedzą w domach. Będzie takich staruszków we wsi z 500, ale na zajęcia to może z 20 chodzi, nawet chyba przesadziłem. Czym się więc oni zajmują? Ano ojca dyrektora namiętnie oglądają, od świtu do nocy i zdrowaśki klepią. Nie pogadają z wnukami, bo nie mają o czym. Im opieka od dzieci się należy i kwita, sami już swoje w życiu zrobili. Ojciec Rydzyk wie jak doić stare baby. Kiedyś próbowałem rozmawiać na tematy, jak sobie z tym problemem radzi zachód. Oni tam oczywiście mają pieniądze, ale i zracjonalizowali opiekę nad ludźmi starymi, z niewątpliwą korzyścią dla jakości życia seniorów. U nas poruszenie tego tematu wywołuje ostracyzm - to matka pluchy ci zmieniała, ojciec harował na utrzymanie, a ty ich do domu opieki! Kto nie zaznał miodu opieki nad staruszkami ma najwięcej w sprawie do powiedzenia, a kto zaznał woli się nie odzywać. Tak i mnie może kiedyś spotkać coś strasznego - starość z telewizją Trwam i całym tym majdanem.

To, jaka starość na nas czeka (oczywiście pomijając kwestie zdrowotne, tego nie możemy do końca przewidzieć) zależy tylko od nas. I wątpię aby mój przedmówca spędził starość na kontemplowaniu ojca dyrektora. Jeśli od młodości będziemy kształtować w sobie ciekawość świata, aktywność, życzliwość wobec ludzi i zwierząt to opcja kapcie-pistelewizja-radiomaryja jest nieprawdopodobna. Mój Ojciec, który jest dla mnie wzorem w przeżywaniu jesieni życia, dopiero na emeryturze zaczął codziennie ćwiczyć, chodzić na parokilometrowe spacery, odkrył pasję czytelniczą i przeczytał już chyba większość książek w osiedlowej bibliotece. Moja znajoma zapisała się na trzy uniwersytety trzeciego wieku i nigdy nie ma czasu. Inna cały wolny czas poświęca na działalność w KODzie, prowadzi biuro,pomaga organizować wydarzenia. Inna całymi dniami opiekuje się bezdomnymi kotami. A możliwości jest masa! Tak naprawdę mnóstwo organizacji, partii, stowarzyszeń, nawet chórów i wolontariatów, grup dyskusyjnych tylko czeka na osoby mające wolny czas i otwarty umysł!

Coś o tym wiem... Mieszkam za granicą, jednak moi rodzice nawet mnie nie chcą tu odwiedzić! To ja mam do nich przyjeżdżać, a najlepiej się przeprowadzić. Nieważne, że mam lat ponad 50, zdrowie gorsze niż oni i ze spełniam marzenie całego zycia robiąc to co robię! A jak przyjadę, to ślepia w telewizor i rozmawiać się poważnie na zaden temat nie da, nie życzą sobie też żadnej pomocy, bo "ja nie umiem zrobić zakupów, nie umiem sprzatać, nie umiem prasować, nie umiem gotować". Nie narzucam się na siłe, w końcu lepiej, żeby sami dawali sobie rade póki mogą, czy jednak naprawdę nawet jak wyrzucą śmieci to odbiorę im tę samodzielność? Chałupa zagracona rzeczami, kupuja kolejne "dla mnie", a ja z przerażeniem myślę, że któregoś strasznego dnia ich zabraknie, a ja zamiast mysleć o żałobie, bedę myśleć jak te rzeczy wyrzucić. Przeraża mnie też, że w Polsce nie ma obowiązkowych testów zdrowotnych dla kierowców. Moi rodzice miewają chwilowe zaniki pamięci,niedowidzą, a prowadzą samochód! Nie będzie mnie stać na dom opieki dla nich. Ich też nie...