Dwieście pięćdziesiąt siedem pozycji liczy lista gatunków roślin chronionych przez izraelskie państwo – trudno powiedzieć, czy to dość, czy za mało, w Polsce mamy ich prawie dwa razy tyle, ale tym się różni nasza swojska niwa od Ziemi Świętej, że byle tamtejszy kwiatek czy badyl, nie wspominając o kamieniach, dźwigają sensy symboliczne, ślady krwi i znamiona odwiecznych konfliktów.

Chyba jedynie mąka (żytnia? owsiana? jak to jest u was w rodzinie?), przechodząca cichutko przemianę w zakwas, zażywa w okresie kuchenno-zakupowej bieganiny względnego spokoju. Któż by zatem miał czas sięgać do korzeni tego całego zamieszania, do święta Przaśników i paschalnej historii wybawienia ludu żydowskiego z egipskiej niewoli. W dwunastym rozdziale Księgi Wyjścia czytamy, jak krew ofiarnego baranka lub koźlęcia miała odróżnić swoich – tych do ocalenia – od obcych – tych do wyrżnięcia. Oto Pan...