Książka „Czego nie można kupić za pieniądze” Michaela Sandela jest nie do przecenienia dla tych, którzy przecierają oczy ze zdumienia, widząc, że kryzys, w jaki wpędziły nas instytucje finansowe, wcale nie osłabił autorytetu ekonomii. Dawno przestała zajmować się wyłącznie produkcją, dystrybucją i konsumpcją dóbr, a zaczęła badać wpływ bodźców ekonomicznych na całokształt ludzkich zachowań, nawet takich jak prokreacja, uczenie się, praktyki religijne, troska o zdrowie czy o środowisko naturalne.
Wystarczy posłuchać, z jaką łatwością rezygnuje się w dyskusji o wykształceniu z języka wartości innych niż ekonomiczne; jak chętnie powtarza się idiotyzmy o uniwersytetach jako fabrykach. Co sprawiło, że wyśmiewane wcześniej pytania uczniów: „A po co mi układy równań?” lub „Na co przyda mi się w życiu czytanie »Dziadów«”, uzasadniają dziś programy kształcenia od szkoły podstawowej po...