Godzina 21.16. Esemes: „K. pie… samobója”. Jaki elastyczny czasownik. Można opisać nim cios albo miłosne uniesienie, a gdy trzeba, także śmierć. Wulgarność jest na miejscu, bo zapewnia dystans i neutralność. Oszukuje, że śmierć jest blisko, ale nie dotyczy nas. A miłość? Przecież nie przeraża i nie kłopocze jak śmierć. Chociaż w sumie to wszystkie ważne sprawy kłopoczą. Lepiej więc, gdy życie jest obłe, zwyczajne i łatwe do przełknięcia. Pozbawione górek i dołków – wypłaszczona monotonną codziennością sinusoida. Dziwne to…
– Czy coś się stało?
– Słucham?
– Skamieniałeś nad tym telefonem, więc pytam: Czy coś się stało?
– Nie. Znaczy tak.
– Co?
– K. się zabił.
– Kto?
– K.
– Aha! A jak się zabił?
– No zabił się.
– Ale jak? W wypadku może?
– Nie, k…, sam się zabił.
– Ale dlaczego od razu się irytujesz? Zadałam tylko pytanie...