Emor

Od chasydzkiego mistrza usłyszałem taką oto bajkę: Pewien król podróżował wraz z synem, następcą tronu, przez pustynię. Poczuli ogromne pragnienie. Król zamiast wysłać umyślnego po wodę do najbliższej wsi nakazał wykopać studnię, a przy niej postawił duży, widoczny z dala znak. "Mogliśmy zdobyć wodę szybciej i łatwiej - powiedział król synowi - ale być może za kilkanaście czy kilkadziesiąt lat znów będziesz tędy wędrował. Może będziesz jechał sam pozbawiony władzy, poddanych, przywilejów. A wtedy studnia, którą dzisiaj wykopaliśmy, zaspokoi twoje pragnienie. Nawet jeśli zasypią ją piaski, odnajdziesz po znakach i odkopiesz". Tak samo jest ze świętami. Bóg je stworzył po to, byśmy zawsze mogli wracać do źródeł i znajdywać ukojenie naszych pragnień.

W tej parszy, która zaczyna się od słów: "Powiedz (emor) kohanim-kapłanom, synom Arona", mowa o różnych sposobach uobecniania się świętości w świecie. Pierwszym jej pośrednikiem są kapłani, którzy muszą spełnić wyjątkowe wymagania. Nie wolno im brać za żony rozwódek, nie mogą zbliżać się do ludzkich zwłok, nie będą bezcześcić imienia Bożego. Takich zaleceń jest kilkanaście.

W kolejnym podrozdziale jest napisane: "Oto czasy święte Pana, na które będziecie wzywać ich zwołaniami świętymi, to są moje czasy święte!" (23, 2). W każdym z uroczystych dni zawarta jest właściwa cząstka świętości oraz szczególny typ duchowości. Można rzec, w każdym ze świąt wierni rozpoznają w stosownym czasie jeden z wymiarów swojego powołania.

Bóg przywołuje imiona świąt. Najważniejszy jest Szabat, dzień całkowitego spoczynku i oddania się w pełni Boskiej Obecności. Kolejnymi są: Pesach, pół-święto Omer, Rosz Haszana, Jom Kippur i na koniec wymienione jest Szawuot, święto szałasów.

Pesach jest świętem wolności. Szawuot jest świętem ofiarowania Tory - to święto radości, któremu w dawnych czasach towarzyszyła pielgrzymka do Świątyni. Odstęp między obu świętami trwa 50 dni. W tym czasie odlicza się tzw. omer. Ten okres związany był z ofiarowaniem pierwocin kapłanom: składane były w ofierze chleb i baranki, przynoszono kapłanom snopy świeżo ściętego zboża "do wykonania nimi gestu kołysania". Oczywiście zwyczaj ten już nie istnieje, ale współcześni nam kabaliści uważają, że 7 tygodni dzielące dwa wielkie święta należy traktować jako czas duchowego przygotowania się do otrzymania Tory. W tym czasie trzeba w sobie rozwijać cnotę miłosierdzia, siłę duchową, równowagę i zaufanie.

Na Nowy Rok (Rosz Haszana) Bóg staje się królem wszechświata. Tego dnia zostaje zapisane, jak długo przyjdzie nam żyć, kto umrze przed czasem, kto w swoim czasie. Kto umrze od wody, kto od miecza, kto z głodu, a kto od choroby. Tego też dnia wszystkie rzeczy wracają do swego pierwotnego stanu. Kierująca nimi wewnętrzna wola powraca do Boga, światy znajdują się w stanie snu i podtrzymuje je w istnieniu tylko Wola Zewnętrzna. Dźwiękiem szofaru, baraniego rogu, Bóg odzyskuje atrybut suwerenności i budzi się w Nim pragnienie panowania.

Na Jom Kippur to, co w Nowy Rok zapisano w księgach życia, zostaje opieczętowane: ostatecznie zapadają decyzje o życiu, śmierci, chorobie. Święto objawia w nas zdolność skruchy - jednej z siedmiu rzeczy zaistniałych jeszcze przed stworzeniem świata. Bez skruchy nie potrafimy wyzwolić się od nienawiści i wrogości. Jest to dzień pokuty i pełnego postu.

Święto szałasów jest świętem radości. Jedyne, jak mawiają chasydzi, w które wchodzimy w zabłoconych butach. Przez siedem dni Żydzi mieszkają w namiotach, a ich domem staje się to, co chwilowe, niestałe, kruche.

Każde ze świąt objawia i wlewa w nas to, co święte. To, co święte, objawia się również w naszym stosunku do ludzi. Dlatego ta parsza zawiera nakazy, jak postępować wobec skrzywdzonego człowieka. Bo krzywda wyrządzana zabójstwem jest krzywdą wyrządzaną Bogu, który w każdym z ludzi zawarł to, co ma w sobie cenne: duszę, czyli tchnienie, rozum i wolność.