Gdyby nie powojenne kłopoty brytyjskiego rynku książki, „Władca Pierścieni” nie stałby się nigdy „trylogią”. „»Władca Pier-ścieni« jest niepodzielny, chyba że na sztucznie wyodrębnione fragmenty” - pisał Tolkien w 1950 roku. Jedynie perswazje wydawcy Raynera Unwina sprawiły, że zgodził się podzielić całość na tomy i nadać im osobne tytuły.

Pisarza irytowało jednak, że księgi III i IV, tworzące „Dwie wieże”, „właściwie nie mają ze sobą związku”. Opowiadają przecież dwie odrębne, równolegle toczące się historie. Pierwsza, powikłana i wielowątkowa, prowadzi do ponownego spotkania większości członków Drużyny Pierścienia: Aragorna, czarodzieja Gandalfa, elfa Legolasa, krasnoluda Gimlego oraz hobbitów Merry'ego i Pippina. Treścią drugiej są losy Powiernika Pierścienia, czyli Froda Bagginsa, i jego towarzysza Sama Gamgee od chwili, gdy odłączyli się od Drużyny. Nawet sens tytułu...